Θάλαττα θάλαττα...

Τα μπάνια του λαού άρχισαν ξανά, δειλά φέτος, γιατί η θάλασσα είναι κρύα. Η αδερφή μου κι εγώ ξαναβρεθήκαμε παρέα, κοντά στη θάλασσα, όπως σε αυτή τη φωτογραφία που είναι τραβηγμένη αρκετές δεκαετίες πριν.

Έχουμε πολύ αλλάξει απο τότε, κι έγιναν πολλά στη ζωή μας, πάρα πολλά, όπως έγιναν πολλά και στις παραλίες, στις θάλασσες, στη χώρα μας και τον κόσμο. Όμως εμείς εκεί ακόμα, παρά θιν αλός, με τα μαγιό μας και τον εξοπλισμό μας, πετσέτες, αντηλιακά, λάδια κι όλα τα σχετικά.

Τότε βέβαια ούτε που μας ένοιαζε για αντηλιακό, ούτε που φανταζόμασταν ότι υπήρχε κίνδυνος από τον ήλιο. Αντίθετα όλοι τον θεωρούσαν πανάκοια, και κάναμε ηλιοθεραπεία όσο αντέχαμε.

Ήταν για μας μεγάλη ευτυχία εκείνα τα μπάνια. Μετά την Κατοχή, με μια τεράστια παρέα, ανεβαίναμε στην καροτσα ενός φορτηγού και πηγαίναμε στην Αμφιλοχία ή στο Αιτωλικό. Κολυμπούσαμε, τραγουδούσαμε, αστειευόμασταν φλερτάραμε, κι επιστρέφαμε πτώματα στην κούραση απο το μπάνιο και το ταρακούνημα στην άβολη λαμαρίνα.

Είχαμε μανία με τη θάλασσα, ήμασταν από τους λίγους τότε. Τώρα έχουν ανακαλύψει όλοι την ευεξία που χαρίζει ένα θαλάσσιο μπάνιο, και τρέχουν στις παραλίες.

Κι εμείς, δόξα τω θεώ, ξανά μαζί οι δυο μας, μάλιστα με μια μικρή παρέα που σχηματίζεται, την πλησιάζουμε και φέτος και αφηνόμαστε στην αγκαλιά της.

Αλλος για τη βάρκα

Σε αυτή τη βάρκα δεν χωράει άλλος. Την έχουμε γεμίσει, μια κοριτσοπαρέα. Το αγόρι είναι ο γιος του βαρκάρη. Και στην πραγματικότητα δεν είναι βάρκα, είναι καΐκι, έχει πανί. Με πανί και κουπιά δούλευε, μηχανή δεν υπήρχε. Τη λένε "Ανατολή" , αλλά βρίσκεται σε παραλία της δυτικής Ελλάδας, στη θάλασσα που πηγαίναμε εμείς οι Αγρινιώτες.
Εχω πεθυμήσει αυτά τα καϊκια, αυτές τίς ήσυχες βόλτες με κουπιά, που κάναμε απο την Αμφιλοχία, το Μεσολόγγι ή το Αιτωλικό. Ήταν τόσο ωραία να απομακρύνεσαι λίγο απο την ακτή και να μην ακούς παρά το πλαφ των κουπιών στο νερό και τις φωνές μας. Τώρα πια για να κάνεις μια μικρή βόλτα με πλεούμενο πρέπει να έχεις δικό σου.
Μήπως είναι μια καλή ιδέα για τουριστική επιχείρηση αυτή, βαρκάδες με κουπιά; Θα μπορούσαν μάλιστα να κωπηλατούν και οι ίδιοι οι επιβάτες, γιατί τώρα είναι της μόδας η κωπηλασία.
Νομίζω ότι αν κάποιος εφάρμοζε την ιδέα θα είχε καλές προοπτικές για κέρδη

Τα ψάθινα καπέλα

Κάθε φορά που βγαίνω έξω αυτες τις μέρες με τη ζέστη, με πιάνει πονοκέφαλος. Η κόρη μου νομίζει ότι φταίει που δεν φοράω καπέλο, και συνέχεια μου αγοράζει καπέλα. Δεν τα φοράω φυσικά, και γκρινιάζει.


Σήμερα σκαλίζοντας τις φωτογραφίες βρήκα αυτή απο τη γιορτή λήξης του σχολικού έτους στο Δημοτικό. Ύπάρχουν τρία κορίτσια με τεράστια καπέλα, και το μεσαίο είμαι εγώ. Είναι αυτή που φαίνεται πίσω απο το καπέλο του δασκάλου.


Έτσι μπορεί να δει ότι φορούσα καπέλα κάποτε, και μάλιστα μεγάλα. Αυτό είναι σαν της Καμίλας στο γάμο του Ουίλιαμ. Πολύ ωραίο, τώρα που το προσέχω.

Όλοι είναι λουσάτοι στη φωτογραφία αυτή. Αγόρια με το καλοκαιρινό τους κούρεμα, δηλαδή γουλί, με καθαρά πουκάμισα, δασκάλες με άσπρους γιακάδες, δάσκαλοι με γραβάτες, μια πανδαισία υποδοχής των διακοπών. Κι όλοι ευχαριστημένοι με τη σχολική χρονιά που πέρασε, ικανοποιημένοι απο τις επιδόσεις, ή απλώς τους προβιβασμούς.

Πολλά έχουν αλλάξει απο τότε, αλλά το τέλος της σχολικής χρονιάς θεωρείται ακόμα κάτι σημαντικό για παιδιά και δασκάλους. Καλή ξεκούραση τους εύχομαι, καλές διακοπές, να πάρουν πολλές πολλές δυναμεις για το Σεπτέμβριο.

Πιάνουν οι ζέστες

Όταν ήμασταν παιδιά οι διακοπές γίνονταν για λόγους υγείας. Το Αγρίνιο ήταν πολύ ζεστό το καλοκαίρι και με πολλά κουνούπια, υπήρχε λοιπόν ανάγκη να απομακρυνθούμε απο κει, να γλιτώσουμε την ελονοσία και να ενισχύσουμε τα πνευμόνια μας με καθαρό αέρα.


Ο πατέρας μου ταξιδεύοντας στα γύρω χωριά για τη δουλειά του ανακάλυψε τον Άγιο Βλάσιο. Είναι ένα χωριό σε υψόμετρο 1000μ, γεμάτο έλατα, με πολύ υγιεινό κλίμα. Μας πήγε λοιπόν εκεί για διακοπές, αν και θα προτιμούσαμε τη θάλασσα. Νοικιάσαμε ένα σπίτι με στρώματα γεμάτα κοριούς, που για μια βδομάδα τα πλέναμε και τα τινάζαμε, χωρίς να καταφέρνουμε να τους εξολοθρεύσουμε τελείως. Περνούσαμε το καλοκαίρι μας εκεί κάνοντας βόλτες στο δάσος και βοηθώντας τη μαμά στις ατελείωτες δουλειές του σπιτιού, που δεν είχε ούτε νερό τρεχούμενο, κι έπρεπε να το φέρνουμε απο τη βρύση του χωριού.




Η βρύση ήταν όπως στα παραμύθια και στο σινεμά, με τις γυναίκες να μαζεύονται γύρω- γύρω κουβαλώντας ένα σταμνί, και να πιάνουν την κουβέντα περιμένοντας. Μας άρεσε να συναντάμε τις φίλες μας εκεί, αλλά το κουβάλημα του νερού δεν μας άρεσε καθόλου.


Πάνω στο βουνό, ακολουθώντας το μονοπάτι, κάναμε βόλτες μέχρι μια άλλη αρκετά μακρινή πηγή, που τη λέγαν Νεραϊδόβρυση, κι εκεί καθόμασταν να φάμε και να πιούμε νερό απο το βουνό, παγωμένο όπως έβγαινε απο το βράχο.


Με τον αδερφό μου περπατήσαμε όλα τα μονοπάτια, δεν μας άφηνε να τεμπελιάζουμε και να χαζεύουμε, έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουμε μεγάλες διαδρομές.
Από τα σπίτια του χωριού έβλεπες κάτω την κοιλάδα του Αχελώου, και φαινόταν το ποτάμι τόπους -τόπους να αστράφτει απο το φως του ήλιου, ή του φεγγαριού.

Ήμασταν ελεύθερες να τριγυρίζουμε, δεν είχαμε τον έλεγχο της γιαγιάς που δεν ερχόταν μαζί μας, έμενε στο Αγρίνιο, αλλά μας έλειπαν οι παρέες μας. Ευτυχώς γνωρίσαμε μερικά παιδιά και κάναμε μαζί εξερευνήσεις μέσα στα δέντρα.

Μαζεύαμε λουλούδια, ήταν ο πιο προσιτός θησαυρός. Υπήρχαν τα συνηθισμένα και τα σπανιότερα, κάτι μωβ και ροζ ορχιδέες που φύτρωναν ανάμεσα στα έλατα.
Απο τότε που πήγαινα μικρή διακοπές εκεί, δεν ξαναείδα πουθενά τέτοια λουλούδια