Aσπρόμαυρος κόσμος

Η κόρη μου σκανάρισε ένα σωρό απο τις παλιές μου ασπρόμαυρες φωτογραφίες, όχι όλες όμως. Λέει πως αν αρχίσω να τις περνάω σε ένα blog θα της έρθει η όρεξη να σκανάρει κι άλλες. Η αλήθεια είναι πως έχω πάρα πολλές και μπορεί να κουραστεί πριν τις τελειώσει.
Δεν ξέρω αν ενδιαφέρουν κανέναν, αλλά αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το blog, εφόσον επιμένει τόσο. Θα δημοσιεύω τις φωτογραφίες και τα κείμενα που έχουν μπει στη Ρίζα, το περιοδικό του Συλλόγου Αγρινιωτών, για το οποίο γράφω τακτικά τις αναμνήσεις μου τα τελευταία χρόνια.
Ομολογώ ότι δεν ξέρω πώς χειρίζεται κανείς αυτά τα μηχανήματα. Πέρασα 35 χρόνια της ζωής μου εργαζόμενη με πληκτρολόγιο, αλλά ήταν μιας παλιάς γραφομηχανής, από εκείνες που έπρεπε να βάζεις δύναμη σε κάθε δάχτυλο για να βγαίνει το γράμμα. Δούλευα στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τα κομπιούτερ δεν τα πρόλαβα, έφυγα απο τη δουλειά διωγμένη απο ένα άλλο θαύμα της τεχνολογίας, το αιρ κοντίσιον, το οποίο κόντεψε να με πεθάνει με συνεχή πνευμονικά επεισόδια μέχρι να αποφασίσω να πάρω σύνταξη.
Γράφω λοιπόν σε χαρτί, με το χεράκι μου, και παραδίδω στην κόρη μου τα χειρόγραφα για να τα περνάει σε αυτό το μαγικό πράγμα που λέγεται διαδίκτυο. Ελπίζει ότι θα πείσω τις φίλες μου να μπαίνουν στο Ίντερνετ, να τα διαβάζουν, να γράφουν σχόλια, να έχουμε διάλογο και τέτοια. Έχω τις αμφιβολίες μου, αλλά δεν πειράζει. Θα δούμε.
Ξεκινάμε λοιπόν την ξενάγηση μας σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο, αυτόν τον κόσμο που φύλαξαν οι φωτογραφίες μας. Ο αδερφός μου, 10 χρόνια μεγαλύτερος, είχε μανία με τις φωτογραφικές μηχανές, φρόντιζε συνέχεια να μας απαθανατίζει. Ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη εκτίμηση στη δημιουργία αρχείων, έγραφε, σημείωνε πάντα πίσω απο το χαρτονάκι την ημερομηνία, περνούσε τα γεγονότα σε τετράδια που ρίγωνε μόνος του.

Αυτή η φωτογραφία του γυμνού μωρού στην πολυθρόνα είναι η πιο παλιά που έχω από τις δικές μου. Εγώ είμαι το γυμνό μωρό, στρουμπουλό πολύ, με το βραχιολάκι στο μπράτσο. Η πολυθρόνα αυτή είναι ένα είδος επίπλου που δεν έχω ξαναδεί παρόμοιο. Θα πρέπει να το είχαμε στη Λάρισα, την πόλη που γεννήθηκα. Μεγάλωσα στο Αγρίνιο, που το αγαπώ σαν πατρίδα μου, αλλά κανείς μας δεν ήταν απο εκεί. Ο πατέρας μου ήταν απο το Κιλελέρ, η μητέρα μου απο τη Δράκεια του Πηλίου. Όταν γνωρίστηκαν στη Λάρισα ήταν χήροι και οι δυο, με ένα παιδί ο καθένας, η μαμά είχε το γιο, ο μπαμπάς είχε την κόρη. Έκαναν άλλα τέσσερα παιδιά μαζί, τρία κορίτσια και ένα αγόρι.

Έτσι περιπετειώδης ήταν τότε η ζωή των ανθρώπων। Ο θάνατος ερχόταν πολύ συχνά, πολύ εύκολα। Το αγόρι εκείνο πέθανε στα τρία του απο τύφο, τον οποίο τον περάσαμε όλα τα μικρά, αλλά τα κορίτσια επέζησαν। Πιο γεροί οργανισμοί τα θηλυκά βλέπετε। Αρα αυτή η μωρουδίστικη φωτογραφία θα πρέπει να είναι απο τη Λάρισα, από το ωραίο σπίτι όπου γεννηθήκαμε, και το οποίο εγκαταλείψαμε για να πάμε στο Αγρίνιο όπου ο μπαμπάς μου έγινε έμπορος λιπασμάτων και ασφαλιστής। Μπορεί την ίδια μέρα να βγήκε και αυτή η φωτογραφία της μεγαλύτερης απο τα τέσσερα μικρότερα παιδιά, της Στέλλας μας, που την έβαλαν να σταθεί όρθια σε καρέκλα, ντυμένη όμως αυτή, και χωρίς να στηρίζεται. Είναι κιόλας ένα μικρό ανθρωπάκι, με τέλεια παπουτσάκια, άσπιλα। Αναρωτιέμαι αν περπατούσε καθόλου με αυτά. Πίσω απο τη φωτογραφία η μητέρα μου έχει σημειώσει πως είναι αποκριάτικα ντυμένη, αγοράκι। Κάπου έχω και μια φωτογραφία του αδερφού μας σε ίδια ηλικία ντυμένου κοριτσάκι।

Η Στέλλα μοιάζει εδώ απίστευτα με τη μικρή της κόρη, όταν ήταν κι εκείνη παιδί. Οι δυο φωτογραφίες θα πρέπει να είναι του 1926.

Καλώς ήρθατε λοιπόν στο μικρό ασπρόμαυρο κόσμο μου.