Tανγκο χωρίς καβαλιέρους

Δεν μπορώ να βρω τη χρονολογία στις αποκριάτικες αυτές φωτογραφίες. Σίγουρα είναι πριν από τον πόλεμο. Είμαι ντυμένη «Νύχτα» και η αδερφή μου «Ανθοπώλις» Είχαμε ράψει τις στολές επι τούτου, γι αυτό πήγαμε μετά στου Ξυθάλη και φωτογραφηθήκαμε. Έλα, γείρε λίγο, βάλε το χέρι στη μέση, προσπαθούσε ο φωτογράφος να μας κάνει χαριτωμένες. Πιάσε τη φουστίτσα σου... Η αδερφή μου κατάφερε να χαμογελάσει, εγώ νομίζω δεν ήξερα πώς να σταθώ. Παιδί ακόμα. Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε, να βάλουμε ρούχα πιο θηλυκά, αλλά δεν είχαμε ακόμα τα ταλέντα.
Με τις ωραίες αυτές στολές πηγαίναμε στα «μπαλντανφάν». Γίνονταν σε σπίτια αλλά και στις αποθήκες Παπαστράτου, χοροί με πολύ κόσμο. Χόρευαν ελληνικούς χορούς, αλλά θέλαμε και λίγο δυτικούς. Έλα όμως που τα αγόρια δεν ήξεραν. Ούτε οι μεγάλοι ήξεραν. Ο πατέρας μου μας έμαθε βαλς στο σπίτι. Στη λέσχη των αξιωματικών στη Λάρισα είχε μάθει χορούς. Κι έτσι χορεύαμε μόνες μας ταγκό, δυο- δυο κορίτσια. Τόσο συνήθισα να κάνω τον καβαλιέρο στο τανγκό και στο βαλς που ξέχασα τα βήματα της ντάμας και δεν μπορούσα μετά, τις σπάνιες φορές που βρίσκονταν καβαλιέροι, να χορέψω μαζί τους.
Αργότερα, στο γυμνάσιο, μετά τον πόλεμο, έμαθαν οι συμμαθητές τους χορούς της μόδας. Σουίνγκ, μπούκι- μπούκι, ροκεντρόλ και κανένα ταγκό. Στο πάρκο του Αγρινίου είχε ένα μεγάλο αναψυκτήριο κι έπαιζαν όλους αυτούς τους χορούς. Βαλς όμως δεν ήξεραν, μόνο εμείς είχαμε μάθει. Ήταν πολύ ωραία εκεί στο πάρκο, είχε μια μεγάλη αυλή τσιμεντένια, η παρέα μας χόρευε πολύ. Ήταν πολύ γλεντζέδικη παρέα η δική μας.
Στους δρόμους της πόλης είχε πολλούς μασκαράδες όλη την Αποκριά, όχι μόνο παιδιά. Περνούσαν οι «Μπούλες», παρέες αντρών ντυμένες γυναικεία, αλλά έβλεπες και γυναίκες ντυμένες άντρες. Τις Κυριακές γινόταν στο δρόμο γλέντι. Κυρίως την τελευταία αποκριά, υπήρχε μια ατμόσφαιρα διονυσιακή στην πόλη. Την Καθαρά Δευτέρα γάνωναν το πρόσωπο τους και τριγυρνούσαν με όργανα από το κέντρο ως τις εξοχές. Αυτά ήταν παραδοσιακά, λαϊκά έθιμα. Δεν μας άρεσαν πολύ είναι η αλήθεια. Αργότερα όλοι τα νοσταλγούσαν, αλλά εμένα τότε μου φαίνονταν κάπως άγρια. Βέβαια στον πατέρα μου άρεσαν, ας ήξερε και βαλς, νοσταλγούσε και του χωριού του τους σκοπούς.
Εμείς θέλαμε να είμαστε ωραίες, μοντέρνες, ακόμα και στις γιορτές αυτές, να δείχνουμε ό,τι καλύτερο. Αν το καλοσκεφτείς βέβαια, κι εγώ που έκανα συνέχεια τον καβαλιέρο στο τανγκό ήμουνα κάτι σαν Μπούλα.
Γράφω ακόμα σε χαρτί. Η κόρη μου είπε ότι αφού τότε ήθελα να είμαι μοντέρνα, πρέπει και τώρα να θέλω. Δηλαδή να μάθω κομπιούτερ! Ορίστε τι έπαθα.