Ο γάμος των γονιών μου

Χήροι και οι δυο, με ένα παιδί ο καθένας, με μια κόρη ο πατέρας, με ένα γιο η μητέρα, κάπως έγινε και συναντήθηκαν στη Λάρισα.

Δεν ξέρω λεπτομέρειες. Δεν ασχολούνταν να μας λένε τα παλιά. Φαντάζομαι όμως ότι οι γνωστοί και οι συγγενείς θα τους ενθάρρυναν, να μη μείνουν μόνοι στη ζωή. Και με την ενθάρρυνση, και με την ελπίδα, ίσως και με τις προσπάθειες κάποιων μεγαλύτερων, το πήραν απόφαση, προχώρησαν στο δεύτερο γάμο.

Ο πατέρας μου εξάλλου θα μπορούσε έτσι να φτιάξει ξανά ένα σπιτικό για την κόρη του, που μεγάλωνε στη Θεσσαλονίκη, στους παππούδες της. Ήταν αδιανόητο, ένας άντρας μόνος να κρατήσει το παιδί του και να μπορεί να το φροντίζει. Αφού παντρεύτηκε όμως, το κοριτσάκι μπορούσε να έρθει στο καινούργιο σπίτι που άνοιξε.

Η μητέρα μου βέβαια είχε μείνει όλον αυτό τον καιρό με το μικρό της γιο. Θα είχε περάσει τη ζωή της πολύ κλεισμένη στο σπίτι, είναι φανερό στη φωτογραφία αυτή, σε σχέση με τις προηγούμενες. Πάει πια η λεπτή σιλουέτα του κοριτσιού, εκείνη η ζηλευτή κομψότητα. Τώρα είναι μια ώριμη γυναίκα, η μαμά που γνώρισα. Κάπως υπερβολικά σοβαρή στη φωτογραφία αυτή. Μπορεί να σκέφτεται το μέλλον με κάποιο άγχος. Ή απλώς να σκέφτεται ότι δεν δικαιούται να χαμογελάσει, χήρα γυναίκα σε δεύτερο γάμο, τι θα πει ο κόσμος; Καλύτερα ανέκφραστη.

Άραγε να φλέρταραν και λίγο; Να χόρεψαν καμιά φορά στη Λέσχη Αξιωματικών; Δεν έχω ιδέα.

Και ο πατέρας μου έχει αλλάξει. Ο λυγερός αξιωματικός με τη μέση δαχτυλίδι έχει βαρύνει αρκετά. Τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει, ίσως λόγω της απώλειας. Το μουστάκι βέβαια εξακολουθεί να είναι περιποιημένο και καμαρωτό, αλλά έχει άλλο χρώμα και βρίσκεται σε ένα αρκετά διαφορετικό πρόσωπο.

Μοιάζουν πολύ μεγάλοι σε ηλικία στη φωτογραφία αυτή, κι όμως δεν είναι. Η μητέρα μου είναι σίγουρα κάτω απο τριάντα χρόνων. Έκανε άλλα τέσσερα παιδιά. Ο πατέρας μου, κι αυτός φαίνεται πολύ μεγαλύτερος, αλλά θα πρέπει να ήταν λίγο παραπάνω απο τριάντα μόνο.

Παντρεύτηκαν στη Λάρισα, όπου ζούσε η μητέρα μου και υπηρετούσε ο πατέρας μου. Λίγο μετά το γάμο έφυγε για τη Μικρασιατική εκστρατεία. Δεν έμεινε πολλά χρόνια ακόμα στο στρατό. Ήταν βασιλόφρων και οι βενιζελικοί τον έδιωχναν. Όποτε κυριαρχούσαν οι βασιλόφρονες έπιανε δουλειά, όποτε έρχονταν οι βενιζελικοί γυρνούσε στο σπίτι του. Ανακατευόταν πολύ ο στρατός την εποχή εκείνη στην πολιτική, και ο πατέρας μου ως αξιωματικός επίσης.

Μετά απο μερικά τέτοια μέσα- έξω, αποστρατεύτηκε τελικά αρκετά νέος και στράφηκε στο εμπόριο, με τη βοήθεια της θείας εκείνης που είχε κατεβάσει τη μαμά μου απο το χωριό της στο Βόλο και στη Λάρισα. Συνέχιζε να φροντίζει τις ανιψιές της όσο ζούσε, καλά, κακά, ό,τι μπορούσε έκανε πάντως η γυναίκα.