Να και η μεγάλη μου η αδερφή με τα καλά της ρούχα και τον κολλαρισμένο φιόγκο της, τον πρώτο στη σειρά των κολλαρισμένων φιόγκων που ταλαιπώρησαν τα κεφάλια μας στα παιδικά μας χρόνια. Πίσω από τη φωτογραφία, που είναι σαν καρτ ποστάλ, και το γράφει κιόλας, Carte postale, βρίσκω τα λεπτά λοξά γραμματα της μητέρας μου με ξεθωριασμένη μελάνη. "Αγαπητή Μαρίκα Σου στέλνω τη φωτογραφία της Έλλης μας αν και δεν είναι διόλου επιτυχημένη εν τούτοις θα ευχαριστηθήτε όταν την ιδήτε και προπαντός η γιαγιά της. Είναι της στιγμής, γι αυτό δεν είναι επιτυχημένη. Θα φωτογράφιζα και τη Στέλλα, αλλά είναι αδύνατον διότι την έχω με πυρετό. Η Έλλη και Στέφανος προβιβαστήκανε με βαθμούς, η Έλλη λίαν καλώς, ο Στέφανος 7. Το ποιηματάκι της το είπε πολύ όμορφα εις τις εξετάσεις. Από τον Γιάννη είχα επιστολήν του. Με γράφει ότι εντός ολίγου θα έλθουν εις Θεσσαλονίκη και στη Λάρισα. Δια Δράκεια δεν αποφάσισα ακόμη, εφόσον περιμένω τον Γιάννη. Εάν θέλεις έλα να μας ιδείς. Η Έλλη περιμένει τα καήσια εάν έχετε με κάνετε 2 οκάδες γλυκό. Τσίτια μη μου πάρετε γιατί εψώνισα εδώ. Στέφανος, Έλλη, Στελλίτσα σε φιλούν."
Δεν ξέρω γιατί η μητέρα μου γράφει πως δεν είναι επιτυχημένη η φωτογραφία, και πως είναι της στιγμής. Εμένα μου φαίνεται πολύ προσεγμένη, και μάλλον σε φωτογράφο, γιατί πίσω έχει ζωγραφισμένο ντεκόρ. Ίσως η Έλλη να βαριόταν λίγο και μόνο για μια στιγμή να στάθηκε ήσυχη να ποζάρει. Ίσως η μαμά μου να φοβόταν την κριτική της θείας και της γιαγιάς του παιδιού. Πάντως φαίνεται απο όσα γράφει ότι είχαν γνωριστεί καλά και είχαν αρκετή οικειότητα, αντάλλασσαν γλυκά και δώρα, ειδήσεις για τα κατορθώματα της εγγονής και ανιψιάς και φωτογραφίες.
Μεγάλωναν λοιπόν τα παιδιά των δυο προηγούμενων γάμων με τους γονείς που είχαν απομείνει στο καθένα, μια καινούργια μαμά κι ένα καινούργιο μπαμπά εκατέρωθεν, στο νέο τους σπίτι και τη νέα οικογένεια. Χωρίς να ξεχνιώνται και οι νεκροί. Το πρώτο παιδί του καινούργιου ζευγαριού πήρε το όνομα της μητέρας της Έλλης, της νέας εκείνης που ο μπαμπάς μου είχε κλέψει και είχε παντρευτεί στα δεκάξι της χρόνια, και η οποία μάλλον δεν είχε προλάβει να κλείσει τα είκοσι όταν τη χτύπησε η τρομερή γρίππη του '17.
Το όνομά της το πήρε η Στελίτσα 'που την είχε με πυρετό'.
Και το δεύτερο παιδί τους πήρε το όνομα του πατέρα του Στέφανου. Ήταν το άγόρι που πέθανε σε μικρή ηλικία απο παιδική αρρώστεια, κι όταν γράφτηκε αυτή η κάρτα δεν είχε ακόμα γεννηθεί.
Το τρίτο τους παιδί, εγώ δηλαδή, πήρα το όνομα της μάνας του νονού, επειδή έτσι ήθελε ο νονός και το επέβαλε με αιφνιδιασμό. Το δε τέταρτο πήρε το όνομα της θείας η οποία είχε πρωτοστατήσει σε όλη αυτή την κοινωνική ανέλιξη των νεαρών κοριτσιών απο τη Δράκεια Πηλίου, με όλες τις συνέπειες της. Εν ολίγοις, τα ονόματα των γονιών τους, παππούδων και γιαγιάδων, δεν τα έδωσαν στα παιδιά τους αυτοί οι άνθρωποι, κι ας είχαν αποκτήσει συνολικά έξι.
Ο πατέρας μου, από ό,τι καταλαβαίνω από το γραπτό αυτό τεκμήριο, είναι ακόμα στο στρατό. Λίγο καιρό μετά θα αποστρατευτεί και θα στραφεί σε άλλη καριέρα.
Άραγε να πήγαν τελικά στη Δράκεια εκείνη τη χρονιά; Ποιος ξέρει...
No comments:
Post a Comment