Τι γέλια κάνουμε κοιτάζοντας αυτή τη φωτογραφία. Μα πού τους ήρθε να με ντύσουν έτσι; Τι δουλειά είχα να φορέσω αυτό το περιδέραιο πάνω απο το φιόγκο, κι αυτό το πλισέ που ένας θεός ξέρει τι κοψομέσιασμα είχε στοιχίσει στην άτυχη γυναίκα που θα το σιδέρωσε, τη μαμά μου ή την κυρα Αλεξάνδρα που τη βοηθούσε στις δουλειές.
Για όλα έφταιγε η μανία του Στέφανου, του μεγάλου μου αδερφού, με τις φωτογραφίες. Είχε προμηθευτεί φωτογραφικές μηχανές, την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά προσέτρεχε και στα φώτα των αδελφών Ξυθάλη, που είχαν το επαγγελματικό τους στούντιο στο κέντρο του Αγρινίου. Με τις ώρες μας έστηνε και μας έβαζε να ποζάρουμε, και μεις ανυπομονούσαμε να απαλλαγούμε από αυτή την αναγκαστική ακινησία. Και να οι παραγγελίες, χαμογελάστε! Γυρίστε λίγο έτσι. Όχι απο δω, απο κεί!
Περίμενε δεν τελειώσαμε! Χαμογελάστε, είπα!
Όμως εγώ δεν χαμογέλασα, παρ' όλες τις προσπάθειες, κι έτσι βγήκα μουτρωμένη στην επιμελημένη αυτή πόζα, ανεβασμένη στην καρέκλα, με τα καλά μου, με το μπουκέτο μου, με το δανεικό κολιέ, με το προσεχτικά σιδερωμένο πλισέ, με το ζωγραφισμένο ντεκόρ, τα παπούτσια και τα σοσόνια, και τα φρύδια σουφρωμένα και κατσούφικα. Μπορεί να σκέφτομαι τη ματαιότητα της ύπαρξης με αυτό το πολύ σκεφτικό ύφος, ή απλώς να εξαντλώ τα τελευταία ίχνη της υπομονής μου, περιμένοντας να τελειώσει αυτή η ιστορία και να βγω στο δρόμο να παίξω. Εκείνη την εποχή παίζαμε πολύ στο δρόμο, με τα γειτονόπουλα, παιχνίδια που πια δεν τα ξέρει κανένας. Ας πούμε το παιχνίδι "λέγκα- λεγκόξυλο" που το παίζαμε με δυο ξύλα, το έχετε ακούσει ποτέ;
Πρώτα θα βγάλαμε αυτήν εδώ τη φωτογραφία, που είμαστε όλοι μαζί, κι εγώ κάθομαι πολύ χαλαρά στην πολυθρονίτσα, ενώ τα αδέλφια μου είναι στημένα όρθια και ακίνητα.
Συγκρίνω τον εαυτό μου με τις άλλες δυο αδερφές μου σε αυτή την πόζα, και με βρίσκω πολύ συγκαταβατική. Έχω πάρει ένα ύφος σα να λέω, άντε ας του κάνουμε τη χάρη του μεγάλου που θέλει να μας βγάλει φωτογραφία. Ενώ οι άλλες δυο μοιάζουν να παίρνουν την υπόθεση πιο σοβαρά.
Μπορεί να με βάλανε καθιστή για να φαντάξει το πλισέ και έτσι απλωμένο γύρω- γύρω. Τέτοιο έργο τέχνης έπρεπε να αναδειχθεί απ' όλες τις μεριές.
Τέλος πάντων, μπορεί να κατσούφιαζα, αλλά χωρίς τη μανία του μεγάλου μου αδερφού για τη φωτογραφία δεν θα τις είχα τώρα όλες αυτές, να μπορώ να τις δείχνω στα παιδιά μου, και στα εγγόνια μου.
Κι όμως αυτό το πλισέ σε συνδυασμό με το μακρύ περιδέραιο είναι το μοντέρνο στοιχείο της φωτογραφίας. Γιατί βρισκόμαστε προφανώς στη δεκαετία του 1920 και η μόδα είναι ακριβώς, μακρύ περιδέραιο, κοντές φούστες χωρίς μέση. Τσάρλεστον. Άρα η Αριστέα είναι εδώ η μοντέρνα της παρέας, παρά τη συγκατάβαση...χμ Ενώ οι άλλες δυο, η μικρότερη και η μεγαλύτερη αδερφή, θα μπορούσαν να είναι με τα ρούχα αυτά είκοσι χρόνια πιο πριν ή πιο μετά
ReplyDelete