Κοντά στο σπίτι που νοικιάζαμε στο Αγρίνιο βρισκόταν ένα μεγάλο σχολικό κτίριο που λεγόταν "Παρθεναγωγείο" αλλά δεν ήταν. Ήταν κανονικό δημοτικό σχολείο, για αγόρια και κορίτσια.
Την πρώτη μέρα, όταν με άφησε ο πατέρας μου στο άγνωστο εκείνο περιβάλλον, πέρασα μεγάλη ταραχή. Η αυστηρότητα που επικρατούσε τότε μπορούσε να σου κόψει τα ήπατα. Ευτυχώς, συνήθισα γρήγορα.
Η δασκάλα μας, αυτή που βλέπετε με το μπερέ, έναν μπερέ που ακόμα τον θυμόμαστε με τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές όταν συναντιόμαστε, αποδείχτηκε πολύ καλή στη δουλειά της.
Της βγάζαμε παρατσούκλια, την κοροϊδεύαμε μεταξύ μας για τους πλεγμένους με βελονάκι μπερέδες της, για την πούδρα που έβαζε, για όλη την κομψότητα που πάσχιζε να διατηρεί σε κείνη τη σκληρή δουλειά...
Ας είναι, κατάφερε να μας μάθει γράμματα, μας έδωσε γερές βάσεις, σε αντίθεση με άλλους δασκάλους που άφησαν τα παιδιά αγράμματα.
Προσέξτε τα αγόρια στην πρώτη σειρά, πόσα είναι ξυπόλητα και κάθονται σα να μη συμβαίνει τίποτε. Ήταν απολύτων συνηθισμένο τότε, να μη φοράνε τα παπούτσια, ακόμα κι αν είχαν, για να μην τα χαλάσουν
No comments:
Post a Comment