Αποχαιρετισμός στα όπλα

Η Μικρασιατική εκστρατεία ήταν η τελευταία πολεμική επιχείρηση στην οποία πήρε μέρος ο πατέρας μου. Έστειλε στη μαμά μου δυο φωτογραφίες, μια απο τη Σμύρνη, σε φωτογράφο, και μια απο το στρατόπεδο, στη σκηνή του. Στη δεύτερη έχει γράψει απο κάτω : "Πάντοτε σκέφτομαι την Κατινίτσα μου"

Στην εκστρατεία αυτή ήταν επικεφαλής μιας ίλης ιππικού η οποία κυνήγησε τον Κεμάλ, όπως ήταν το επιτελικό σχέδιο, στα βάθη της Ανατολής. Ο πατερας μου το έκανε αυτό με υπερβάλοντα ζήλο, τόσο που στο τέλος έπεσε κάτω άρρωστος, και το άλογό του έσκασε. Τον μετέφεραν στην Αθήνα σε φορείο με πνευμονία και πλευρίτιδα, κι έτσι δεν έζησε το θλιβερό τέλος εκείνης της εκστρατείας και την κατάρρευση του μετώπου.

Πίσω στη Λάρισα τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για τον αξιωματικό μας. Πήρε μεν παράσημα για την ανδρεία του κλπ, αλλά, όπως έλεγαν τα μεγάλα μου αδέρφια, "ήταν ζωηρός", δηλαδή έπαιρνε μέρος σε κινήματα, και τον έδιωξαν απο το στρατό. Τότε πήγε η οικογένεια για πρώτη φορά στο Αγρίνιο, όπου είχε εγκατασταθεί η αδερφή της γιαγιάς μου με τον άνδρα της ο οποίος ήταν εκτιμητής καπνών. Ήταν μια πόλη με μεγάλη ανάπτυξη απο τα καπνά, και θα μπορούσε ο πατέρας μου να κάνει κάποια δουλειά μαζί του.

Ξανά άλλαξαν τα πράγματα όμως στην κυβέρνηση, επανήλθε στο στρατό, κι επέστρεψαν στη Λάρισα, όπου γεννήθηκα εγώ και ο μικρότερος αδερφός μου. Αλλά ήταν η τελευταία φάση της στρατιωτικής καριέρας του μπαμπά μου. Σε λίγο καιρό αποστρατεύτηκε εντελώς, με μια ακόμα αλλαγή, κι εγκαταλείψαμε το ωραίο μας σπίτι στη Λάρισα για να πάμε να ζήσουμε στο Αγρίνιο. Προσωρινά, λέγανε μεταξύ τους οι γονείς μου. Κι όπως όλοι ξέρουμε, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.